Ukraińskie rzemieślniczki stosowały różne techniki przy dekorowaniu haftowanych koszul. Ale szwy żaluzjowe na elemencie ukraińskiego stroju narodowego wyglądały wyjątkowo. Jaki był sekret tej techniki?
Historia haftu bębenkowego nie została w pełni zbadana. Uważa się, że stosowanie ściegu łańcuszkowego rozpoczęło się jednocześnie w różnych częściach naszej planety. W każdym razie nie można dokładnie ustalić, w którym kraju haft tamburowy pojawił się po raz pierwszy.
Haft tamburowy był również używany przez rzemieślniczki z Bliskiego Wschodu, starożytnego Rzymu i Grecji. Pierwsze próbki tkanin haftowanych tamborkiem odkryto dwa tysiące lat temu. Oczywiście w procesie rozwoju pojawiły się pewne techniki wykonawcze, charakter haftowanych wzorów, ukształtowała się ich kolorystyka. Haft tamburowy nabrał cech narodowych.
Haft żaluzjowy zawsze był kolorowy. Kontrastowanie w stosunku do konturu tła wzmocniło efekt dekoracyjny. Nici różniące się kolorem od tła umożliwiły tworzenie wzorów liniowych lub rozetowych. Ozdoby roślinne i roślinne – owoce, liście, drzewa, kwiaty – uzupełniane były przedmiotami otaczającymi rzemieślniczki. Mogą to być pędzle, krople, haczyki i tak dalej.
Co ciekawe, początkowo ścieg łańcuszkowy był używany jako dodatek do głównego haftu. Pomógł „zarysować” kontury niektórych wzorów. Ale prostota wykonania, różnorodność możliwości zdobniczych sprawiły, że technika haftu tamborowego stała się uniwersalna wśród rzemieślniczek.
Hafciarki z Charkowa, Sumy, Połtawy i Czernihowa zakochały się zwłaszcza w hafciarstwie żaluzjowym. Reliefowy wzór haftu haftowanego tą techniką stworzył szczególną grę światła. Ścieg żaluzjowy dodawał całości całości kompozycji: szwy były ogniwami w jednym łańcuszku.
Odrodzenie tradycji noszenia haftowanych koszul jest dziś w modzie. Ale kolekcjonerzy starożytnych strojów narodowych patrzą na to inaczej. Koszule haftowane żaluzjami w przeszłości to wyjątkowe eksponaty, którymi może poszczycić się każda kolekcja.
