W połowie XIX wieku garncarze z Manufaktury Porcelany w Sèvres, próbując odtworzyć chińską technikę wyrobu waz, osiągnęli nieoczekiwane rezultaty, udoskonalając metodę pâte-sur-pâte. Metoda ta polega na nałożeniu pędzlem kilku warstw płynnej masy gliniastej na niewypaloną powierzchnię wyrobu. Technika ta jest dość pracochłonna i może wymagać kilku tygodni stopniowego zdobienia, warstwa po warstwie, zanim obiekt zostanie ostatecznie wypalony.
Metodę pâte-sur-pâte wykorzystał w swojej twórczości francuski artysta Taxile Doat. W 1877 roku ceramik dostał pracę w manufakturze w Sèvres, gdzie pracował do 1905 roku, aktywnie przyczyniając się do wprowadzenia stylu secesyjnego. Po Sèvres Doat wraz z Frederickiem Reedem i Adelaide Robineau został zaproszony do nauczania w Akademii Sztuki w St. Louis. Mistrz przywiózł ze sobą ponad 170 dzieł i w kolejnych latach kontynuował tworzenie dzieł porcelanowych w swoim własnym stylu. Nie rezygnował z pâte-sur-pâte, jednocześnie wytwarzając za pomocą form produkty seryjne w małych nakładach.
W 1905 roku Doat opublikował książkę „Ceramika wysokotemperaturowa” (Céramiques de grand feu), w której opisał własne odkrycia w dziedzinie sztuki garncarskiej. Jego książka i działalność na Akademii Sztuki w St. Louis wywarły ogromny wpływ na młodych artystów, którzy stosowali jego metody w swoich pracowniach. Niewielka kolekcja obiektów Doata jest wystawiona w Musée d'Orsay. Są to głównie wazony zdobione wielobarwnymi wzorami, a także przyciski do papieru, talerz z putto itp.
Źródło:
musee-orsay.fr
