Oleg Minko to wybitny ukraiński artysta współczesny, którego twórczość obejmuje różnorodne style i nurty, które rzadko się ze sobą krzyżują. Malował minimalistyczne abstrakcje, realistyczne pejzaże, postmodernistyczne martwe natury i portrety, wykonane w nietypowym, ale rozpoznawalnym stylu. Artysta urodził się w Makiejewce w przededniu II wojny światowej, której doświadczył na Czerkasach, aw 1944 roku powrócił do ojczyzny. Zainteresowanie sztuką zaprowadziło Minko do Lwowa: tu w 1959 roku wstąpił na uniwersytet, obecną Lwowską Narodową Akademię Sztuki (wówczas był to instytut sztuki użytkowej i dekoracyjnej).
Ścieżka twórcza artysty rozpoczęła się od abstrakcji, które odzwierciedlały jego przeżycia emocjonalne. W pracach powstałych na początku lat 60. Minko łączy czerń, szarość, brąz, czerwień, brąz, dzięki czemu prace okazały się surowe, z nutką ascezy. Okres ten był krótkotrwały, trwał do 1965 roku, po czym rozpoczął się nowy etap - figuratywny. Minko sprzeciwiał się temu, co działo się w społeczeństwie, był przeciwnikiem ideologii sowieckiej i starał się z całych sił, choć zawoalowany, wyrazić swój protest poprzez obrazy. Tak narodziły się prace „Wiersz o starym stepie”, „Śmierć koszewoja”, „Kozak” – wszystkie dotyczą narodowej przeszłości Ukrainy, która tak bardzo niepokoiła artystę. Znacznie później, po ośmioletnim kryzysie twórczym, Minko nadal tworzył w tym duchu, o czym świadczą prace „Bandurist”, „Trypillia”, „Prorok” i inne.
W latach 70. mistrz przeszedł trudny okres: nasiliła się presja totalitaryzmu w kraju, panowała opresyjna atmosfera. Jednak z biegiem czasu Minko doświadczył nowego spojrzenia, zwrócił się do realistycznego stylu i zajął się pejzażami i portretami. W 1981 roku po wielu latach milczenia mógł po raz pierwszy pokazać swoje prace na wystawie, aw 1982 roku został starszym wykładowcą na wydziale tkaniny artystycznej na macierzystej uczelni.
W ciągu ostatnich 15 lat swojego życia, z początkiem lat 2000, Minko tworzył monumentalne płótna, które stały się reakcją na nowoczesność. Często łączy to, co realne i mistyczne, stara się patrzeć na inny świat, w ogóle, buduje własny świat metafizyczny. Ze względu na sposób bycia artysta nazywany jest często lwowskim Picassem, ale mimo pewnych podobieństw do hiszpańskiego postimpresjonisty Minko wypracował własny język obrazów i zwrócił się ku motywom znanym ze sztuki ukraińskiej.
