Szachy to gra z ponad 1,5 tysiąca lat historii. Nic więc dziwnego, że w takim okresie „przetrwała” wiele przemian.
Sekcja strony internetowej Violity „Zabawki. Gry. Gry wideo” to miejsce, w którym na ponad 5,4 tys. partii eksponowane są różne rodzaje szachów.
Jednym z najbardziej prawdopodobnych „przodków” jest indyjska gra Chaturanga, która została zapożyczona i nieco zmodyfikowana przez Persów. W nowym przebraniu gra została nazwana shatranj. Arabski podbój Persji przyczynił się do dość szybkiego rozprzestrzenienia się Shartranj w obrębie arabskiego kalifatu. I już od arabskich graczy po europejskich.
Zbliżone do współczesnej formy szachów otrzymanej pod koniec XV wieku. W tym momencie pojawiają się figury hetmana i gońca. W regułach są innowacje: „ruchy” graczy stają się bardziej dynamiczne, białe figury mają możliwość wykonania ruchu jako pierwsi.
Co ciekawe, zasady gry w szachy nie różniły się jednością. Każdy region Europy miał swoją własną charakterystykę. We Włoszech bicie w przejściu nie zostało rozpoznane, ale gracz mógł obronić się ruchem pionka. W Niemczech tylko dwa zewnętrzne lub dwa środkowe pionki mogły poruszać się o dwa pola. Gracze z Anglii od dawna spierają się o awansowanie pionka na pionki, które nie zostały jeszcze usunięte z planszy.
Od XVIII wieku gra w szachy znalazła nowe refleksje. Jest moda na zabawę w kawiarni. Zwłaszcza w Paryżu i Londynie, gdzie spotkali się najsilniejsi szachiści w Europie. W 1770 roku w Wiedniu pojawia się pierwsza maszyna do gry — figurka Turka, za pomocą której można grać. Ten automat szachowy z powodzeniem podróżował po Europie do lat 30. XIX wieku.
W połowie XIX wieku pojawił się system konkursów międzynarodowych. Najpierw odbywały się spotkania meczowe pomiędzy najsilniejszymi szachistami w różnych miastach i krajach, później – turnieje międzynarodowe.
Wiek XX otworzył przed światem wiele nazwisk i osiągnięć wielkich graczy. Uważa się, że największy wkład w przekształcenie szachów w zawodowy sport miał Emanuel Lasker, który był wszechstronnym graczem – umiał atakować i bronić. Drugi mistrz świata w szachach ustanowił rekord najdłuższego posiadania tytułu.
Na początku lat 30. do głosu doszła nowa generacja szachistów — Michaił Botwinnik, Salo Flora, Paul Keres i inni.
