Domy na pniakach, czyli jak przetrwali amerykańscy osadnicy w XIX wieku

Kiedy w XIX wieku amerykańscy osadnicy nacierali na północno-zachodnie terytoria Stanów Zjednoczonych, napotkali liczne trudności, w tym brak odpowiednich mieszkań. Jednak jak to często bywa, z niepowodzeń i trudności zrodziły się nowe pomysły i nietypowe rozwiązania. Jednym z takich rozwiązań były domy na pniu.

Kiedy osadnicy natknęli się na ogromne pniaki pozostałe po wycięciu wielowiekowych drzew, dostrzegli w nich szansę na stworzenie niezawodnych tymczasowych domów. Umiejętnie wydrążając lub wypalając wnętrze pnia i wykonując dach, stworzyli trwałe schronienia, w których mogli nawet spędzić zimę.

Jedną z pierwszych rodzin, która wybrała dom na pniaku na swój dom, była rodzina McAllisterów, która założyła swój dom w 1847 roku. Ich przykład stał się inspiracją dla wielu osadników, a wkrótce takie domy zaczęto spotykać znacznie częściej.

Chociaż dla wielu rodzin domy na pniakach były rozwiązaniem tymczasowym, miały kilka zalet. Było to rozwiązanie tanie i szybkie, niewymagające dużych kosztów i skomplikowanych projektów. Drewniane ściany zapewniały doskonałą izolację od zimna i wiatru, sprawiając, że takie domy były przytulne nawet w trudnych warunkach klimatycznych.

Co więcej, wykorzystanie materiału, który był już lokalnie dostępny, pozwoliło osadnikom szybko się zadomowić i rozpocząć nowe życie. Później tego typu konstrukcje stały się podstawą parkietów tanecznych, urzędów pocztowych, obór, kurników czy zagród dla bydła.

Domy na pniach stały się dla amerykańskich osadników symbolem przetrwania, a prostota i funkcjonalność takich konstrukcji uczyniła je niezastąpionymi w trudnych warunkach zagospodarowania dzikich terytoriów.

Źródło: netdna-ssl.com